Prahrymieła nad krajem navalnica...
Vidnieje...
Miatny viecier z nalotu raźmiataje imhłu.
Napiłasia ralla i kryvi i padziejaŭ,
vyjšaŭ rany zavorvać, advaročvać płuh.
Pakrysie nadyšłi i aratyja, žniei,
dumaŭ, sercaŭ znajšłosia załatoje ziarnio...
Hod minuŭ...
Papłyła kvołym soniečnym ścieniem
uradžaju źmiana znoŭ na rodnych niŭjoch.
Papłyło,
zaćviło,
nałivajecca,
śpieje
stolki słoŭ biełaruskich –
žyvych kałasoŭ!
I ź ich kažnaje – naša,
ŭ kažnym hart i nadzieja,
i drabočak dušy – naša, našaje ŭsio!
Chaj hrymić...
Chaj irvuć chmaraŭ zrebje małanki...
My – uparta pracujem,
my – uparta žyviom!
U paloch, uzaranych narohami tankaŭ,
biełaruskaha słova padbirajem žnivo.
1942, Miensk.
|
|
