350
Што ж будзе, як дрогне, як рухне яна?
Каго пад сабой пахавае?
#Максім Багдановіч
Можа заўтра, а можа праз год
Трэснуць сьцены між нас, нібы лёд,
І сьвятло, як вясною вада,
Нас абмые і зьнікне жуда
З нашых душ, нібы з дрэў груганы
Па-над полем, дзе болей вайны
Нам ніколі ўжо не распаліць,
Бо над полем наш дым праляціць…
А пакуль што між намі сьцяна
І далёка, як неба, вясна,
Дзе вада, як вясною сьвятло,
Змые ўсё, што між намі было.
Прыйдзеш ты, і табе раскажу,
Што я жыў, як трава без дажджу,
Як сьцяга, што вядзе на клады,
Як у траўні бяз кветак сады…
Ды ня заўтра і нат не праз год
Трэснуць сьцены між нас, нібы лёд…
|
|
