Нам у грахах, нібы ў сьнягах, губляцца,
І падаць, нібы цень, і падымацца,
Нібы трава з дарожнага балота.
І пройдзе ўсё, і гэтае стагодзьдзе
Таксама, як агонь па травах, пройдзе –
І паплыве далей бяз нас самота.
І не паўторыцца нічога ў сьвеце,
І попел наш разьвее ў полі вецер,
А шлях агню зноў зарасьце травою.
Таму чаго мы сёньня як чужыя?..
А за вакном ваўком завея вые
І сьнег, як Вій, лятае над зямлёю.
|
|
