На станцыі
сьвісткі, хаос, перапалох.
Снуе натоўп, патраціўшы галовы.
Над клумкамі пярэстымі
удзьвёх
стаяць дзяўчаты з «Остам» на грудзёх,
і сьвет здаецца ім страшным і новым.
Яны
нядаўна з Случчыны...
Яшчэ
нат не даелі чорнага акрайца,
што маці ім паклала ў торбу, бо пячэ
ён штось у горле сяньня... Шмат начэй
ня спалі...
А куды цяпер? «Парайце!»
Паказваеш ім, дзе, куды й нашто.
Пайшлі...
Забарбанілі колы нудны марш па рэйках.
Іду і я...
I пахнуць мне палі
і сасьнікі мае айчыны, як калісь,
і сум пякучы паліць вейкі...
Ну, а яны, дзяўчаты, пэўна, сьпяць
ужо ў куточку дзе і сьняць,
што сьвежым
асеньнім ранкам на сяле рыпяць
вароты,
што курыць імглой лісьцё куп’я
і што вакол –
спакой бязьмежны...
1944, Бэрлін.
|
|
