Сьнежань...
Не такі, як там, у нас,
расшываны прошвамі бярэзін
і хваін,
пабелены да дна
сэрабранаю завеяй...
Чысты...
Сьвежы...
Тут – яшчэ ўсё восень, золь, дажджы
і шнуры асьлізлага асфальту.
Тут,
калі й прыжджэш, рады ў гады,
як мяцеліцы –
дапраўды, жалю варта!
Тае ўмомант жменька сакаўных
яблынных пялёсткаў пад нагамі,
не пасьпееш нават і сасьніць
аб далёкім,
родным, аб каханым...
Аб парошах, гурбах, што нагроб
каля весьніц вецер, азяродах,
дзе тырчыць яшчэ забыты сноп
канюшыны, зьбіты непагодай...
Каб туды як сяньня,
распыліць
сум, упіўшыся дап’яна белым сокам,
хай трашчаць, з рабінаў срэбны пыл
абтрасаючы,
сварлівыя сарокі!
1944, Бэрлін.
|
|
