Горкі хлеб чужацкі,
хай і белы,
хай аж просіцца – пад’есьці ўсмак.
Лепшы там,
у хаце – заімшэлы,
з асьцюкамі вострымі праснак.
Зашчымела сэрца у хлапчыны,
штораз горай... Не перадыхнуць,
аж і ён із выраем гусіным
у вясновых сінях патануў...
Доўга йшоў вандроўнік
ці каротка, –
хто сачыў?
Зьвінелі журавы,
зелянелі ў затанях чароты,
лапухом успыхвалі равы.
Дні рабіліся цяплейшыя, аж вішні
срэбнай пенай пырснулі на сьвет.
На балі вясновым, пышным лішні
ён ішоў па росах, па жарсьцьве.
Ногі ранамі крывавымі зайрдзелі.
вецер стрэчны вочы прыгасіў.
Аж адною ночай,
белай, белай,
ён дайшоў...
Шчасьлівы, хоць бязь сіл.
Мёдам капалі густым, салодкім ліпы,
пыл мяккі пад ногі слаўся, піў сьляды,
хтосьці росамі у вочы госьцю сыпаў,
абтрасаючы вішнёвыя сады.
Стая... дзьве... I ў засені парканаў
хата вырасьце пад шапкаю страхі.
Каб хутчэй адно дабегчы... глянуць...
Грудзі сьціснула...
ўваччу кругі... кругі...
Вось нарэшце й вербы... Ніткі срэбра
мігацяць між імі... Сьвіслач...
Што?
Чорны комін... Чорнай хаты рэбры...
Пажарышча
ўжо
парос
асот.
На бакі рассунуў хмары ветах:
хто там лёг, ды крыжам, у вуглёх?
Ну, і трэба ж была бегчы столькі сьвету,
каб сатлелы абдымаць парог?
I чаго шукае ён, чужынец,
там, дзе поўзае вужом у друзах жудзь?
Можа, ў мораку яму шыпшынай
кроплі згуслае крыві цьвітуць?
Мо у чорных сьценах папялішчаў,
каля коміна, што ўсіх ператрываў,
ён знайшоў усё ж сваіх,
каханых,
блізкіх,
і прыпаў ім ногі цалаваць?
Пасма белае дзень выткаў на усходзе,
ніткі пацерак рассыпаў Млечны Шлях,
да вады прыльгнула шчыльна ймгла на бродзе,
сына
раз яшчэ
праводзіла зямля.
Ён ішоў, нікому не патрэбны,
із тугой, якой ужо нічым ня змыць.
А ўздагон яму глядзелі вербы
невідучымі, старэчымі вачмі.
1946, Рэгенсбург.
|
|
