Зноў вецер і хвалі,
зноў мора і мора...
Зноў кагарак плоймы крыламі гудуць,
зноў сыплюцца, сеюцца белыя пёры
і сонца
ў сівую, густую ваду.
Каторы ўжо дзень?
Ці мо час тут зьнядужаў,
ці часу, як кажуць, няма наагул?
Паўзе дзесь за намі усьпененым вужам
усё-ткі наш сьлед, і далечы бягуць.
Бягуць запаволі...
Баюся, каб песьням
між небам і морам навек не застыць.
У сініх прасторах ім сумна, ім цесна,
ня цешыць ні вецер,
ні дзень залаты.
Раіцца у хвалях адвечная вусьціш,
няма ў іх уцехі,
яна – на зямлі.
Зямля – мае думкі і песьні,
дык, мусіць,
ім бераг зялёны вазьмуся суліць.
Далёка наш бераг, далёка...
Між намі
над хвалямі кагаркі ўсьпенілі сінь.
Ці хтосьці там сяньня, купальскімі днямі,
уцеху сьпяліць у густым каласьсі?
А мы,
ці дзе згледзім уцеху,
ці межы
бадзяньню дзе знойдзем?
Каму ж адгадаць...
Навокал ні межаў, ні сьледу, ні сьцежак,
сінеюць адно далягляд і вада.
1950–1952
|
|
