Mnie spać nia chočacca...
Daŭno užo zhasiła
źmiarkańnie na vadzie pahary zyrkaj plamy,
i zory raśćvitajuć sinim pyłam
adny ŭhary, druhija – pad nahami.
Pakornaje lahło ŭ pradońnie mora,
u ciemry dychajuć ledź čutna chvałi.
Viatry ich pieśniami paiłi ŭdzień, dyk moryć
ich važki son ciapier,
i nie cikavić daleč...
Ja ž,
ja ž uściaž hladžu na ciah biaźmiežžaŭ ćmianych,
starajusia paznać, što pachavana ŭ cišy...
Darma... skroź ciemra j zmrok,
chaj uhary nad nami
błakitny Mlečny Šlach u zory nieba vyšyŭ.
1950–1952
|
|
