Шэры дым – дробны дождж – над вадою курыць. Кроплі сыплюцца густа на рукі, на твар. Як іх прагна пілі б і лісты і трава! Ды навокал адно, і ўнізе, і ўгары хваляў шэрых дрыгва, хваль сівых гушчары, і на сэрцы дрыгва... Як параіць сабе, каб яшчэ раз паверыць чужыне... і жыць? Парваліся із роднай зямлёю гужы, ды сумую па ёй я ня менш, не слабей, хоць бяжыць безь сьцяжын да другой карабель. Дробны дождж над вадой тчэ сівыя радкі, кроплі таюць на вейках салонай расой, але знаю ўжо я, што смалою сасон – захачу – і запахне мне вецер марскі, што мы скрозь панясём сон аб родным краі!
1950–1952
|
|