Так, пэўна ж, праміне
усё:
нябёсаў сінь,
і вецер, любы мне,
й кругі на воднай роўні,
і колас поўны,
і сьцябло гірсы,
патрэбнае, ці не,
усё міне ўсё роўна...
Як выйдзеш дзе далей,
за места –
зігацяць
яшчэ ў траве асот і чыстацела зоркі,
ды кінулі пылець уцехаю жыцьця
і сэрцы,
й шэрых вуліц столкі.
Зноў восень...
Зноў гарыць над
кудрай каміноў
увечары вагонь пагары крывяністай,
і людзі і муры
ў сьцень туляцца ізноў,
і жутлыя, і сонныя ўсе чыста.
Я ім не памагу
ні сонца распаліць,
ні стрэсьці зь вейкаў сон.
Іду я раньнем цьмяным
разблытваць той ланцуг,
што выкаваў калісь
нам на пакуту кон,
да сяньня не пазнаны.
1950–1952
|
|
