Mnie los daŭ, moža, bolej, jak kamu.
Žyćcio mnie doryć sny błizu na kažnym kroku.
Što dla adnych
nuda i kałamuć –
mianie pranizvaje baluča i hłyboka.
Dy ja, maŭlaŭ skupy,
nad skryniaj nie dryžu
i zołata svajo pad klučam nie trymaju.
Moj skarb i ŭ šumie viesnavym daždžu,
i ŭ hołasie halla, umajenaha majem,
i ŭ kolerach, jakimi daharaje dzień,
i ŭ sinich ścieniach na zimovych ściežkach...
U drobnych radaściach,
budzionnaści,
biadzie –
uhledžu ja usiudy niešta.
Voś i siahońnia... Słoć...
Nanizvajuć vianki
błiskučych pacierak draty pamiž słupami,
rukami mokrymi u šyby bjuć suki
saćmiełych łip,
i ciešycca – nia ŭ pamiać.
A ja staju užo hadzinu la vakna,
zaklaści ŭ słovy jmknusia
i mihcieńnie
prazrystych kroplaŭ, i mutny tuman,
i ssutuniełyja na bruku ścieni.
Mnie chočacca naviečna, nazaŭždy
niaŭchopny čar słaty raspleści z tajnic siańnia.
Jak toj Tamaš Niavierny,
źvieradzić
suśvietu niezahojenyja rany.
1949–1952
|
|
