Гадзіньнік тахкае...
Мо сэрца нашай хаты
заклятае у ім?
І хаты, і мае?
Няёмка дыхаць зь ім ня ў тахт,
ніякавата
суцішыцца, маўчаць,
калі нясьцішны ён.
Ды мне ня хочацца сьпяшацца жыць сягоньня.
Да шыбаў туліць твар згалелы лістапад,
і тчэцца верш, такі ж, як сьцені чорных клёнаў
на запацелым шкле...
Што поўнач – неўздагад.
Гадзіньнік тахкае...
Мо хто душу сусьвету
ўсяго закляў у ім?
Няхай, мая – жыве.
Пакуль павесіць ноч на чорным небе ветах,
я кужалем сівым няўзнак датку мой верш.
1950–1952
|
|
