Жыцьцё,
цябе я пакахала
яшчэ тады, калі ня ўмела
цябе назваць, а дзіўным палам
тваім сагрэць малое цела.
Хадой хісткою із жадою
я ў сьвет імкнула па дазнаньні,
хоць «жыжа» плачам і бядою
мяне вітала,
як і сяньня...
Хоць сінякі мне давялося
зьбіраць блізу на кажным кроку –
маўляў зялёнае калосьсе,
няўзнак я налілася сокам.
I зацьвіла так, як умела,
як ты надумала із мною.
Мая нядошлая дасьпеласьць
была мне тайніцай упойнай.
Міналі дні...
Гады у вырай
зьляталі клінам жураўліным.
На твой загад глыбока, шчыра
ўрасла я ў бацькаўскі суглінак.
Ён падарыў мяне пахучай
жытнёвай лустаю і песьняў
мяне наўчыў,
якіх ня вучыць
ніхто нідзе у местах цесных.
I так я стала... чалавекам.
Благім і добрым,
так, як трэба,
каб із пакораю павекі
ўзьнімаць у сонечнае неба.
Заўмела плакаць і сьмяяцца
і над сабою,
і над сьветам,
пазнала й пот сьпякотны працы,
і ўсе захопленьні паэты.
Магла, калі хачу, астынуць
ці разгарэцца зырка, ўзьлётна,
вылучваць веліч з лушпавіньня,
а з чынаў велічных – балота.
I дні лістала (што таіцца),
сьпіны ня хілячы прад конам,
піла із кажнае крыніцы
удосыць чыстай і прадоннай,
бывала ўцехай і... журбою,
і нічыёй была, і нечай, –
заўсёды, ўсюды, ўсьцяж табою
зачараваная навечна.
Жыцьцё,
ня шмат ужо дарогі,
штораз пусьцей, цямней наўкола.
Дык дай мне роднага парога
даткнуць,
пакуль замкнецца кола!
1950–1952
|
|
