Jon uvaskros,
Jon – dzieś miž nami,
Jon tam, dzie ŭ srebnym pyle łoz,
u siniaj smuzie nad palami
visić viasna...
Jon uvaskros.
Uskros,
i znoŭ pa Biełarusi
pierad saboj idzie Chrystos...
Zdymaje z duš nastyłych vuściš,
bahasłaŭlaje soładź kroz,
siałib raskidanych prysady,
mury niaźłičanych viaźnic
i tych,
što pahublałi radaść
pa kropłi kropla j dzień pa dni...
Idzie Chrystos... Nad Im duhoju
ŭstaje husty błakit niabios,
a nohi ŭ ranach niezahojnych
kładuć ślady na šerań ros...
Dyk prypadziem
i vusny spałim
na tych śladoch, što Boh Chrystos
hublaje, moŭčki jdučy ŭdaleč,
bo Jon uskros,
Jon uvaskros!
Niachaj nad rodnym papiałiščam
uściaž hałosić niema los,
niachaj kryvaviać nas i niščać, –
uskreśnie Kraj,
bo j Jon uskros!
Maćniej za śmierć,
za ŭsio,
kachańnie
ziamłi, dzie ad dziciaci ŭzros...
Ustań ža, ŭstań,
uskreśni siańnia,
moj Kraj, jak uvaskros Chrystos!
1953
|
|
