З гарачынёю, нічым нязьменнаю,
бачу ўзноўку –
жаўцее ліст,
і з падковы нябёснай
жменяю
зораў сыплюцца вухналі.
Я спрабую рукой разжаленай
запыніць яе, восень:
«Не!»
Ды жаўцей адно пеніць вяршаліны
ветру восеньскага кіпень.
У вузлы павязаўшы цягліцы,
з пальцаў рук настаўляю тын, –
ды й праз шчыліны ніткай цягнецца
павучынаю
сум густы.
Б’ю у жоўтыя грудзі пясьцяю,
аж дзіўлюся сабе сама, –
ды адно серабрана засьціцца
сьвет –
асеньні ўстае туман.
I рука
лістам жоўтым
падае...
Кіслай рошчынай пахне трава...
Восень, тайка мая непарадная,
што ж,
давайма узноў сябраваць!
1963
|
|
