Як прагна смокчуць сонца
берагі,
дзе ў пене гінуць весьнія
прыплывы.
Вітаюць радасна бурлівы іх загін
сівыя кагаркі
ды траваў грывы.
Казыча пяты босыя пясок.
Ён белы, быццам сьнег,
і гэтаксама йскрыцца,
у хвалях
зрэбнае палошчучы крысо
ўзьбярэжжаў:
раз – сумысьля,
раз няўпрыцям.
Ці ўцеху
і сваю
на вецер мне аддаць?
Гурт ветразяў
імкне
кудысь за далягляды...
Вясна,
вятры,
і я,
й зялёная вада –
ўсё сёньня ў слове акрыялым
«радасьць»!
1964
|
|
