Маё жыцьцё – гняздо з калючых руж.
Не Беларусь, маё жыцьцё – Радзіма.
О Божа-мазахіст – і я, бы вуж,
дзяру зь сябрамі скуру каля Рыма.
Ты ведаеш па імені усіх,
Ты ж сам прызнаў: было спачатку слова,
і мне м а ё ты вымавіў услых
і не габрэйскай, а тутэйшай мовай.
I ружу ружай ты назваў
і даў,
я да крыві скалоў дзіцячы рукі,
ня Ты,
я сам крыві сваёй жадаў –
Твой вучань – вымаўляў з табою гукі
радзіннай кветкі,
цёплай, быццам кроў
Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.
О Божа – мазахіст уласных слоў,
глядзі мне ў вочы –
там любоў і скруха.
|
|
