Зноў Дваццаць Пяты Сакавік,
Дзень Беларускі,
наш,
усіхны.
Зайграў Ён павадкай крыві
калісьці ў нас,
і граць ня сьціхне!
Хай Ён усьцяж яшчэ ня наш,
I Беларусь хай
пад адхонам, –
інакшага
у нас нямаш,
каб за Яго маліцца Кону,
каб за Яго
ўзьнімаць з тугой
вянкі далоняў,
вейкі,
сэрцы,
каб так, як мы тут,
на Яго
чакаць, наўсуперак няверцам.
Ці ж дзіва,
што не ў лістапад
Айчына ўскрэсла,
а увесну,
калі вятры імкнуць наўзгад,
а ў кратах рэбраў шчасьцю цесна,
калі зялёны, цёплы сок
спружыніць парасткі й галіны,
а першы вырай у крысо
нябёс урэзваецца клінам,
калі такая ўсюды сінь,
аж вочы ў зьзяньне ўзьняць няможна,
о, Беларусь, –
чаго маніць –
Ты з намі
ўсьцяж,
у думцы кожнай,
бо зноў на сьвеце сакавік,
зноў Сакавік
у снох усіхных.
Нязрыннай павадкай крыві
Ён грае ў нас
і граць ня сьціхне!
1964
|
|
