Сыйду са сьцежкі я тваей,
Як цень зь няведамага краю,
Хоць і ня вырву ўжо з грудзей
Таго, з чым жыці сіл ня маю.
Судзіла доля мне сустрэць
Цябе, як казку негадану,
Ды не судзіла доля мець
Пацехі з гэтага жаданай.
Пракляцьце нейкае вісіць
Над лёсам марным і сірочым
Ды рве і рве за ніцяй ніць,
Якія з шчасьцем злучыць хочуць.
Нявольнік дум сваіх і сноў,
Сябе самога раб няшчасны,
Я скрозь жыцьцё адзін сам шоў,
Пуціны не зазнаўшы яснай.
I думаў, што ўжо скаваў лёд
Мне ўсе жаданьні і парывы,
Што дажыву я сваіх год,
Па-свойму вольны і шчасьлівы.
Так думаў... Сталася ня так –
Душу збудзіла дзіўна зьява:
Чагось жадаць пачаў бядак,
Штось згледзеў больш, як сьмерць і слава.
Інакш забілася ў грудзях
Сьляпое, прыспанае сэрца, –
Зьмяніў на кветкі церні шлях
I думаў: шчасьце ка мне рвецца.
Але здалося гэта ўсё,
Быў сон, а ява засталася,
Надзеі зорка ў небыцьцё,
Як здань жывая, праняслася.
Зноў сам адзін, як блудны цень,
З далёкай вырваны каметы.
Ідзі, брыдзі і ноч, і дзень,
Навек згубіўшы ўсе прасьветы.
Каб мог душу ўзяць, паказаць,
Каб мог сабе сам вырваць грудзі,
Тады б мо' ты змагла паняць,
Чаго паняць ня хочуць людзі.
Тады б мо' каменем цяжкім
Маёй душы не надзяліла,
Над сэрцам мела б жаль маім
Ды і ўздыхнула б над... магілай.
1915
|
|
