Пахаваў я сярод злому
Ў пушчы песьню аб шчасьці –
Так глыбока, скуль нікому
I ніколі ня ўкрасьці.
А каб хто аб гэтай справе
Не сказаў дрэнным сказам, –
Хаўтуры-памінкі справіў
З пушчай, з ночкаю разам.
Быў і вецер на магіле
На абрадку бядачым,
I русалкі не забылі –
Шчырым плакалі плачам.
А цяпер адно паставіць
Толькі памятку важну,
Каб нябожчыцу праславіць,
Каб праславіць, як княжну.
Хай прыходзіць ка мне тая
Чараўніца-дзяўчына,
Празь якую так спраўляў я
Гэты сховы-ўспаміны,
I з грудзей маіх гарачых
Няхай выдзярэ сэрца,
Ды на трох нажах стаячых
Хай нясе і сьмяецца.
Як паложыць на магіле,
Дзе аб шчасьці сьпіць песьня,
Само сэрца ў той жа хвілі
Загарыцца, ускрэсьне.
І гарэці вечна будзе
На тым схове-пасадзе,
I дадуцца дзіву людзі,
Як кахаў я папраўдзе!
1915
|
|
