Аеравыя крылы,
Крынічная бруя
Пульсуе, быццам жыла
Забітага каня.
А ў небе нейкі вырай,
Угледзеўшы ваду,
Ажыў – і вецер крылы,
Як ветразі, надзьмуў.
Спытаюся у птушак,
Як сядуць на аер:
Ці маюць яны душы,
Бы чалавек ці зьвер?
Няўжо ім не ўсё роўна:
Крынічны гэта край,
Пустэльны альбо горны,
Пякельны альбо рай...
Аеравыя крылы,
Крынічная бруя...
Птушыная айчына,
Належу ёй і я.
|
|
