Неба сыпала словы,
І пакуль да людзей
Гэты дождж адмысловы
Далятаў – ён радзеў,
Заставаліся тыя,
Зь якіх моцы ўзялі
Дзеці бацюхны Кія,
Дзеці Крыўі-зямлі.
Тыя словы, як зьнічы,
Як уздыхі сурмы,
Боскім голасам клічуць
Самых верных з гурмы,
Тыя словы, як вочы,
Скажуць больш, чым паэт.
Той, хто чуў іх, ня збочыць,
Не ўцячэ ў іншасьвет
Ад лясоў верасовых,
Ад часовых нягод,
Ад бацькоўскай высновы:
Верай моцны народ!
|
|
