Кінь вечны плач свой аб старонцы!
Няўжо жа цёмнай ноччу ты
Ня бачыш, што глядзіцца сонца
Ў люстэрка – месяц залаты?
Ня згасла сонца! Сонца гляне,
Усіх падыме ада сна.
Ён, гэты дзень, яшчэ настане, –
І «ачуняе старана»!
Я пад яе зімовай маскай –
Пад сьнегам – бачу твар вясны,
І вее верш мой дзіўнай казкай,
І ясны ён, як зорак сны.
[1911]
|
|
