Сьвяча бліскучая зіяе,
Каб расступілася імгла;
Ў яе агні – краса жывая,
Яна прыгожа і сьвятла.
Ўблізі матыль дрыжыць ад болю,
Прываблены зь імглы агнём.
Ён рынуўся туды бяз волі
І сьмерць сваю спаткаў у ём.
Сьвяча гарыць. Зь яе ліецца
За кропляй кропля, як раса,
А матылёк ужо ня б’ецца:
Табе ахвяра ён, краса!
[1912]
|
|
