Я кароль над каралямі,
Пан я над панамі!
Што мне значаць і цары ўсе, –
Пасудзіце самі.
Тругу-гугу! Тругу-гугу!
Дзьму я ў рог вайсковы:
Гэта знак даю падданым
З трубы берастовай.
Лясь-лясь! Лясь-лясь! – зброяй лясну
Ўправа, ўлева громка:
Гэта страшу я падданых
Пугай доўгай, ёмкай.
І сабраў сваіх падданых
І павёў, павёў я
Цераз горы, цераз долы,
За гай, за дуброўе.
Тругу-тугу! Тругу-гугу!
Зноў трублю сярдзіта;
Лясь-лясь! Лясь-лясь! – сьвішчу зброяй
Грозна, санавіта.
I усеўся я на троне –
На карчы яловым,
А падданыя падданяць, –
Не буркнуць ні слова.
Толькі – скуб-скуб! Скуб-скуб траўку
Згодна ды пакорна,
Ажно рэха ад скубаньня
Коціцца прасторна.
Толькі часам мм-у, мм-у! –
Замычыць цялятка;
Бэ-э, мэ-э! Бэ-э, мэ-э! –
Забляе ягнятка.
Рох-рох, цох-цох! Кві-кві, кві-кві! –
Пісьне парасятка,
Ды гі-гі-гі? – адыржэцца
Недзе жарабятка.
А я важна, а я пышна
Сяджу на пасадзе,
На падданых пазіраю,
Як дзе на парадзе.
Сонца косы млоснай сьпекай
Сьцелюцца на полі,
А ў дуброве штось шапоча
Ліст зь лістком паволі.
Куку-куку! Куку-куку! –
Кукуе зязюля;
Піць-піць! Піць-піць! – каня кліча,
Як бы посьле гуляў.
Ву-ву! Ву-ву! – загудзеў жук
Каля вуха сьмела;
Ззынь-ззынь! Ззынь-ззынь! – зь мёдам з кветкі
Пчолка зазьвінела.
Сэрца мне затрапятала.
I я без прынукі –
Шась трубу сваю на плечы
Ды жалейку ў рукі!
Туль-туль-лілі! Туль-туль-лілі! –
Граю, не зважаю;
Туля-ляля! Туля-ляля! –
Птушкам падцінаю.
Гуля-ляля! Не кароль жа
Я над каралямі? –
Я, мой статак, сонца, поле?..
Пасудзіце самі!
1922
|
|
