470
Любе Грынчык
#I
Эстрадная рэспубліка
Усіх бярэ ў палон.
Для сэксуальнай публікі
Рыдае саксафон.
А няўжо гітара –
Музычная тара
I гі-
тару – вон?..
#II
Патомнай цыганцы
Не прывыкаць па сьвеце цягацца,
Варажыць,
тугу варушыць
I – нічога ня вырашыць.
Спрадвеку зь ёй поўня ня спала.
Ёй маліліся чорныя ліўні –
юначыя грывы.
Пальцы лічылі
медныя шпалы
Чорнай чыгункі грыфа.
Падалі зоры на шпалы роўныя,
Зьвінеў нябесны дах, –
Закаханыя пальцы сіваваронкамі
Дрыжэлі на правадах.
#III
Чырвоны гальштук павязаны
Гітары,
як піянэрцы.
Шэпт чую пад вязамі
Па інэрцыі...
Шэпт абарваўся ў міг рыўка –
Нэрвы пацягнула рука:
З гітары сем яе
I зь мяне – усе мае.
Чарка прытанцоўвае,
Каб застольле заваражыць.
Гітара – цыганка мясцовая,
Па-тутэйшаму пачала варажыць:
– Піце, людзі, гарэліцу,
А вы, гусі, воду.
Тай ляцеце, шэры гусі,
Аж да майго роду...
Не варажба –
харашба!
Вольны голуб –
голас
Ляціць за Шчару,
Яго даганяе гітара...
Я ня зводжу вачэй, раячы:
– Адпачы!
Дзе там!
– Дзед сеў на печы, на пячы,
Бабка на прыпечку, не вячэраючы,
Ашуканка-цыганка
паціхеньку ходзіць,
Памагае дзеду
бабку ўлагодзіць:
– Што ж ты сядзіш, шчабятушачка,
Чаму ж не вячэраеш, мая душачка?
#IV
Эстрадная рэспубліка,
Моцны твой палон.
Ды плёнку рве разгублена
Маг маг-
нітафон.
Плёнку,
Як стужку ў цырку, каўтае
Запісвае
гітару...
|
|
