#1
Пацягнуўся певень,
выгнуў зацёклую шыю і
таропка крыламі залапатаў.
Так развадняк
пасьля бурнай начы ляпае
сябе па кішэнях,
спадзеючыся знайсьці на піва.
Мнагажэнец і валацуга,
пявун галаву закінуў,
каб песьняй, сівейшай
за туманы, уславіць
наложніц, і грэбнем
гарачым, як цыркуляркай,
неба распалавініў –
сонца з захмар’я выпала
костачкай перасьпелага персіка...
Уласнага голасу
ня можа наслухацца певень,
хваліцца,
што сонца вызваліў,
і сам сабе пляскае.
Ну што ж, няхай пацешыцца,
покуль ягоным крылом
прыпечак не замятуць
пасьля таго, як засмажаць
яечню для госьця...
Сінічка пасялілася ў садзе,
сінім званочкам зьвініць:
– Ці ты сьпіш, ці ты сьпіш?..
Уставай, уставай!..
Белы ручнік
перакідваю цераз плячо
і, як сват, – маладых
вітаю:
сонца і раніцу.
#2
Сені расчынены.
Стаю на парозе. Бяруся
рукой за вушак. Выхінаюся.
З гнязда пад страхой
вытыркнуўся падлётак,
зьдзіўлена на мяне паглядзеў
вялізным спалоханым вокам.
Яшчэ імгненьне –
пырхнуў, у бульбеньніку зьнік.
Вярнулася ластаўка і пытае:
– Вы ня бачылі, дзе мой неслух?
Ды тут спахапілася:
– Даруйце, вылецела з галавы,
што па-ластаўчынаму
не разумееце...
Хацеў запярэчыць –
няма... паляцела...
Толькі гранёны келіх –
цьвет гарбузоўніку –
ціха пазвоньвае.
У ім прасьвечваецца
калматы заклапочаны
чмель...
#3
Якія толькі стагодзьдзі
цябе не хрысьцілі
ў сваіх Дняпрах, а ты
язычнікам
так і застаўся, Човен.
Каб сустрэліся пальцы ў малітве,
ты рукі выцягнуў перад сабой,
славячы бога вады,
перш чым нырнуць у хвалі.
Стары паганец,
сьцісьні прасмоленыя далоні
і мяне напаі з прыгоршчаў...
Не пускаюць на волю.
Прыцугляны, ты мокрым носам
торкаесься ў крысьсе зялёнага берага...
|
|
