Позірк вымгліў туман стамлёны, Скроні выбеліла асака. Задрамаць не даюць страмёны Хмарагрывага рысака. Як завецца ён – Лёсам, Таланам Ці адчаем маім? Але Толькі мчаць бы на ім, Раззлаваным, Дзень вітаць у крутым сядле. Апантана жыцьцю адданы, Мушу ўсё я прачуць спаўна, Каб Яго Няўмольнасьць Загнаны Час Адчула мая сьпіна...
|
|