Як Базыль у паходзе канаў, Ўсё старонку сваю спамінаў. – Вы прашчайце, прашчайце, шнуры, Вы прашчайце, негараныя! Мне вас болі ужо не гараць, Буйным збожжам на зары не засяваць. – Не пабачу я цябе, цёмны луг, Поле чыстае, раздольнае! Мне па вас ужо піколі не хадзіць, Мне зялёнай травы не касіць. – Расстаюся я з табой, шчыры бор, Пушча цёмная, драмучая! Мне твой шум ужо болі не чуваць, Мне высокіх сасон не рубаць. – Ах, прашчай ты, сямейка мая, Вы прашчайце, таварышы! Ўжо пе прыйдзецца да сэрца прытуліць, Пасядзець, пажартаваць, пагаманіць. – Гэй, чалом табе, чалом, Беларусь, Ўся староначка бяздольная! Не забыў твой сын сваей маці, За цябе ў зямлі яму ляжаці. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Як Базыль у паходзе канаў, Ўсё старонку сваю спамінаў.
[1915]
|
|