«Душою малады I малады абліччам, – Сьмяяліся гады, – А мы цябе аблічым. Ня лічыш нас, а мы Усё табе прыкінем: Грамнічныя грамы I каню ў лузе сінім, Твой дзень у мітусьні, Твой у дрымоце ранак. На схіле дзён прысьні Раскошу самабранак. Мы вараных дадзім Табе з журботнай песьні. I нас дагнаць, як дым, Сябе надзеяй песьці...» Сьмяяліся гады. Даўно. Самотна сёньня. Перацьвілі сады. Прысталі зь песьні коні.
|
|