«Душою малады
I малады абліччам, –
Сьмяяліся гады, –
А мы цябе аблічым.
Ня лічыш нас, а мы
Усё табе прыкінем:
Грамнічныя грамы
I каню ў лузе сінім,
Твой дзень у мітусьні,
Твой у дрымоце ранак.
На схіле дзён прысьні
Раскошу самабранак.
Мы вараных дадзім
Табе з журботнай песьні.
I нас дагнаць, як дым,
Сябе надзеяй песьці...»
Сьмяяліся гады.
Даўно.
Самотна сёньня.
Перацьвілі сады.
Прысталі зь песьні коні.
|
|
