Хоць скразьнякамі цьверазіла,
Пагоду не туды вяло,
I маладое перадзім’е
Расшчодрылася на сьвятло.
Ня мог суняць свой верад сівер
Скуголіў,
Енчыў,
Сіп,
Стагнаў.
Калі нарэшце пал сагнаў,
Найшло спакоем перадзім’е.
I перамёрз абрусам поплаў,
Пералубеў да ламаты.
Ня так зямлі ад сьнегу цёпла,
Як ад ласкавай белаты...
|
|
