Я падштурхнуў плячом
Хмару,
Як човен зь ліўнем, –
Каб залілася плачом
Там, дзе дажджу малілі.
Човен мой плыў у гарах,
Бы ў сьнегавых кар'ерах,
Громам прачнецца страх –
Стукнецца толькі ў бераг.
Лёгка на вышыні,
Хочацца – нахініся
I навальніцу штурхні,
Хай адчуваюць унізе!
Покуль угору зноў
Вернецца навальніца,
Многа бясхмарных сноў
Богу дажджоў насьніцца.
Хмары даўно сплылі.
Я, дзівачына, думаў:
Так бы зганяць
На зямлі
Хмары самоты і суму!
|
|
