Бедна ж мая хатка расьселася з краю, Меж пяскоў, каменьняў, ля самага гаю, Ля самага бору, на беражку лесу; Ніхто тут ня трафе, хоць бы з інтарэсу. Як няма гарэлкі, няма куска хлеба, Дык які ж інтэрас, каму сюды трэба? Да хоць няма хлеба, жабраваць ня буду, Пражыву як-кольвек ад працы, ад труду! Кепска ж мая хатка, падваліна згніла, I дымна, і зімна, а мне яна міла; Ня буду мяняцца хоць бы і на замкі – Калок свой мілейшы, як чужыя клямкі. На страсе мох вырас, на маху бярозка. Мільшая мне хатка, як чужая вёска. Сваталі ж мне ў прыймы у новую хату, На зямлю ражайну і дзеўку багату; Буду жыць, казалі, як які пасэсар, Езьдзіць парай коні, як сам пан асэсар; Да мне даражэйшы вугал гэты гнілы, Камень пры дарозе, пясок ля магілы, Як чужое поле, як дом мураваны! – Не аддам за сурдут каптан свой падраны. Клікалі ж у госьці і клічуць суседзі – Не пайду, ня трэба, бо, кажуць, заедзі Ад чужога хлеба губы абсядаюць, Што чужога прагнуць, то сваё кідаюць. Я ня кіну хаты, хоць вы мяне рэжце, Не пайду да вас я, хіба у арэшце. А хоць сілай навет адарвалі б з дому, Калісьці вярнуўся б, як мядзьведзь да лому. Заваліцца й хата, зарастуць пакосы, Усё б я вярнуўся, хоць голы да босы! Насек бы бярвеньняў, нацягаў бы моху, Зноў бы склеціў хату як-кольвек патроху, Зрабіў бы камору, выкаваў бы жорны, – Усё ж свой хлеб еў бы, хоць бы сабе чорны! Ну дык жа адстаньце, нашто я вам трэба: Ці каб ваш хлеб есьці, ці рабіць вам хлеба?
|
|