Будзь ты дуж, як вада,
Як жалеза, цьвярды, –
Калі ж нойдзе нуда,
Ты ня зможаш нуды!
Як благая напасьць,
Атуманіць сабой
I спакою ня дасьць,
Аж заныеш душой,
Аж заплачаш душой,
Жаль ахопе такі!
I ня прыйдзе спакой
Да магільнай даскі.
На сьвет будзеш глядзець
Ашалелым ваўком;
Песьні ўздумаеш пець, –
Адазьвешся выцьцём.
Стане пеклам жыцьцё,
Людзі – горш ад зьвярэй;
Думаць будзеш усё,
Як памерці скарэй.
Эй, дзянькі каратаць
Трудна зь ёю, бяда! –
Ня дасьць ночкаю спаць
Усё гэта нуда!
Змуча, хоць ты вазьмі
I ня пі, і ня еш;
Вочы зойдуць сьлязьмі,
I свой лёс праклянеш.
Адно шчасьце людзей,
Толькі змога тады, –
Калі працай сваей
Зваляць камень нуды;
Калі мысьль адна іх
У жыцьці павядзе:
Працаваць за траіх,
Каб ня дацца нудзе.
10.III.1906.
|
|
