Бунтуе рошчына ў дзяжы,
Свой хлеб пячэ на сьвята вёска.
Палагаднела на мяжы
Пакінутая мной бярозка.
У тартаку вішчыць піла,
Кладзецца першы ўкос на вілы,
Шчыруе дзікая пчала
Над раньняй бацькавай магілай.
Прывяла песьня на губах
Ці не таму, што знала страты?..
Шуміць самотная вярба
Яшчэ з вайны ля самай хаты.
Пад гэтай даўняю вярбой,
Што не згарэла ў час пякельны,
Мяне атуліць ціхі боль,
Разважыць рупны дзень арцельны.
Таму люблю да забыцьця,
Да ўсёабдымнай адзіноты –
Зялёны парастак жыцьця
I разьвітальны звон
лістоты.
Люблю ліпнёвы грыбасей,
I ціш палёў, і водар мяты
За тое,
што няма радней
Тае мясьціны, дзе ўзышла ты.
|
|
