Мне гэтак сьветла на душы,
Хоць і захмаран край палескі.
Але ў гліняным гладышы
Пагодныя ўзышлі пралескі.
Клапотна іх ля раўчука,
Дзе парыжэлыя сумёты,
Шукала матчына рука
На сьветлы дзень майго звароту.
Як сьвята хутка настае,
З плячэй гады зьняла дарога.
Цьвітуць настольнік на стале,
I падаконьнік, і падлога.
Аб тым, што дзень ці два гасьціць
I дыхаць тым паветрам сьвежым,
Сказаць баюся,
бы ўпусьціць
Гладыш са шчасьцем беласьнежным.
|
|
