Ірвёмся ў неабжытае
Адтуль, дзе мы расьлі.
Але вяртае жыта
Дахаты, да зямлі.
Там перапёлка плача,
Агні рабін гараць.
Там крэўная задача –
Пасеяць і сабраць.
Ідзеш у сьвет ажынны,
Прасторны, трапяткі.
I слухаеш: вякі
Калосяцца, як жыта.
Дубовае вядзерца
У Гаўі – для гасьцей.
А кладачка – праз сэрца.
Ідзі па ёй сьмялей!
I ў песьні самавітай
Хоць гук любы вазьмі –
Там голас з жытам зьліты,
А значыць – і зь людзьмі!
|
|
