|
Психея. Ласточка. Душа.
|
|
А. Ахматова
|
Ані кропкі, ані коскі,
I дарожанька – адна.
Нелягічна! Вы з той вёскі,
Што завецца Старына.
Анямела вечарэюць
Вочы руж і хрызантэм.
А да старасьці яшчэ Вам –
Столькі вершаў і паэм!
Плача неба над сталіцай,
Як жалобная струна.
А у вёсцы – касавіца.
Медунее Старына.
Вось бы Вам туды зьявіцца
(Бо й сынок – чым не касар!),
Нахадзіцца, надзівіцца
Ў тры дарожанькі запар.
Краскі Вы б знайшлі якія
Ды наткалі б палатна,
Доня, Дуня, Еўдакія
Зь ціхай вёскі Старына!..
|
|
