Паміж лісьця, паміж расы,
Ля ціхае дубровы
У два натхнёных галасы
Сьвіталі нашы словы.
Выпырхваў шустры верабей,
I дождж ня знаў дакукі.
I, быццам самі па сабе,
Плылі насустрач рукі...
Па верасах дажджы шумяць,
Па сэрцах і па вёснах.
Ты можаш, шчасьце, ашукаць
I пасьмяяцца злосна!
У сьціхлым шэпце палыноў –
Вясны маёй дыханьне.
Але ні рук няма, ні слоў,
Ні сьлёз на разьвітаньне.
|
|
