Была ў дзеда дудка, Была ў дзеда люлька, Была ў дзеда падружанька Сівая бабулька. Дудачка іграе, Сэрца пацяшае, А закурыць дзедка люльку – Гора забывае! Цешыць дзедка дудку, Цешыць дзедка люльку, Клапоціцца ля яго Сівая бабулька. Усё суседзі хочуць зваць... Раз, кругом пасеўшы, Сталі ў дзедачкі пытаць, Хто яму мілейшы. Дзядок кажа – дудка, Бабка кажа – люлька... Людзі думаюць сабе: «Ой, мусіць, бабулька!..» Усё ж ніхто ня мог пазнаць Дзедавай натуры, Места праўду адказаць – Толькі люльку курыць. Усё ад раніцы гудзе, Усё на дудцы йграе, А на бабку – прыйдзе дзень – Увагі не зьвяртае. Ускалыхнуўся цэлы сьвет, Б’юцца людзі-брацьця, Ціха толькі дзед жыве, Хваліць Бога ў хаце. Толькі шчасьце у людзей Доўга не трывае, I да дзеда адзін дзень Сьмерць прыйшла ліхая. Дзеда дома не было – Ён з дудой і люлькай Пайшоў рана на сяло, Пакінуў бабульку. Бабка сьцяміла, што ёй Сьмерць дзядочка скосіць... Паківала галавой, Гэтак сьмерці просіць: – Места дзеда лепш мяне, Сьмерць, вазьмі, ліхая!.. Хай дзядок яшчэ жыве, Хай на дудцы грае! Мае радасьці ён тры, Я ж з усіх найменша, Дык мяне ты забяры – Дудачка пацешыць! А для сьмерці ўсё адно: Душаньку хацела, Дзед ці баба ж не відно, Бо душа бязь цела... Ды, забраўшы бабін дух, Паляцела далей, Бо другія ўжо вакруг Там яе чакалі... Ой, прыйшоў дзядок дамоў, Не жыве бабулька... Не хапіла ў дзеда слоў, Пакацілась люлька... – Ах, бабулька, – плача дзед, – Чаму ж не паждала? Пацямнеў мне цэлы сьвет, Як цябе ня стала... Сеў ён сумна ля вакна; Заіграла дудка, Сумна плакала яна, Ды й замоўкла хутка... Ўжо ня будзе болей граць, Люлька дагарэла... Прыйшлі людзі ды глядзяць – Без душы ўжо цела... Другім страшна, як памруць, Дзед памёр іначай. Поўна радасьці у твары – Ён бабульку ўбачыў... Любіў дзедка дудку, Любіў дзедка люльку. Усё ж мілей за ўсіх была Сівая бабулька.
1943
|
|