Цесны дворык. Непрыгожа! Дзьверы пад замкамі, У тры сажні агарожа, – Глуха, як у яме. Толькі бразгаюць кайданы Дзікім бразгатаньнем, Звон пакуты, звон паганы Аддае стагнаньнем. Будзіць звон той боль у сэрцы, Смутак наганяе. Цяжка, цяжка ў паняверцы! Ой, доля ліхая! * Сьвеціць сонца, жарам пыша, Ў небе – ні хмурынкі. Лёгкі ветрык сад калыша, Гойдае галінкі Ды жартліва задзімае – Накурыць, напыліць, Пух угору падымае, Красачку пахіліць. Прабяжыць і ціха стане... Зьвякаюць кайданы. Ў гурт сышліся катаржане, Від іх змардаваны. Вось на лаўку яны селі, Галовы спусьцілі, Думкі моцна іх здалелі, Сэрца засмуцілі. Не згадаць іх дум маўклівых, Дзе яны іх носяць – Мо гуляюць там, на нівах, А мо волі просяць. Катаржане – хлебаробы, Дзеці вёсак, поля: Таго бойка з-за худобы Прывяла ў няволю, Той з суседам пасварыўся, Ў таго зяць паганы, А той, з братам як дзяліўся, Зарабіў кайданы, Той за нораў свой сярдзіты Ці за лішак жару... Гэта – цёмны люд, забіты, Беднаты ахвяра. * Што за думкі – не згадаю: Цьмяна іх гаворка. Адно толькі добра знаю: Горка людзям, горка!
|
|