Ударыў вецер халоднай завеяй проста у вочы, у сэрца, у твар, спарахнела на векі падзея, пахіснуўся сьвяты мой аўтар. Мілы Божа дык я-ж ня устою, глянь, заместа зялёнай мяжы, места роднай сям’і прада мною як расьпяцьці, самыя крыжы. I над доляй пакутных субрацьцяў не галосяць свабодай званы, а народ ізноў ідзе па расьпяцьце і гучаць, у цішыне кайданы. У безнадзеі пакутных часін, грозных ўзрываў нягоднага болю, цяжкі жаль расплываецца ўсінь ў хмары сьлёзаў цярпеньняў бяздольных. Каб у пору апасьці далоў звонкім градам адплаты і сьмерці, на ўбогасьць туманных галоў, што паранілі людзкасьці сэрца. Каб прыпомніці злым і слабым, што ёсьць моцы людзкое граніцы, і што зло не разьвеецца ў дым, а вярнецца назад навальніцай. Дзень і ноч, і жыцьцё ёсьць, і сьмерць, жар і холад, і восень, і лета, ёсьць тыраны пакрыўджаных сэрц, ёсьць і помста страшная за гэта.
|
|