Вышаў у поле дзядок на саслаблых нагах,
на’т з кісчкам хадзіць цяжкавата;
і авеяў яго зь ніў чаромухі пах,
сустрэў вецер з палёў зухаваты.
На дарозе зярнё. Пахіліўся дзядок,
у калдобіне стаў на калені;
і пагладзіў ральлю, ды засеяў радок
ужо нядужай, паморшчанай жменей.
У зямельку няхай ляжа Божа зярнё,
хай узыдзе, узрастае як трэба,
ды дасьпее людзям благаслаўленым днём
на кусочак пахучага хлеба.
|
|
