Дні бягуць ды бягуць,
Вянуць краскі ў палёх,
Жоўкне лісьце, трава,
Моўкне сьпеў па лясох.
I часьцей ды часьцей
Хмурыць неба свой твар,
Рэдка сонца глядзіць
З-за туманаў і хмар.
Азірнешся вакол –
Глуш, маркота і ціш,
I з нудою на ўсё,
З горкім смуткам глядзіш.
I ня ведаеш сам,
Чаго жаль спанаваў,
Як бы часьць самаго
Ты навек пахаваў...
Дні праходзяць, бягуць,
Карацеюць яны.
З кожным днём далей мы
Ад жыцьця, ад вясны.
1910
|
|
