Ноч павісла над зямлёю,
Ўсё абнята цішынёю,
Поўнай страху, поўнай чар.
Быў гарачы дзень бясконца,
Не сьвяціла – жэгла сонца,
Парнасьць страшная і вар.
І вось неба не ўтрывала,
Ўсё ў агнях запалыхала,
Мрок хістаецца, дрыжыць.
Там гараць, як у пажары,
На паўдні, на ўсходзе, хмары,
Дзе зьліліся рубяжы.
І ня ўловіш слухам грому,
Што тварыцца – невядома
Ў нутрах гнеўных аблакоў.
Як бы хто жывы, палючы,
Погляд кідае бліскучы,
Пыша сілаю віхроў,
Ўскіне вочы агнявыя,
Ўскіне грозна і закрые,
Цьму сярдзіта ўскалыхне.
Ды як сыпне ў неба жарам!
Страшны шлях асьвеціць хмарам,
Ніжай мрок к зямлі прыгне.
А зямля маўчыць трывожна.
Лес пакорна і набожна
Сьціх, чакае – ні гу-гу!
Неба ж грозна пыша, зьзяе,
Бляск агністы разьлівае,
Паліць мрочную смугу.
1913
|
|
