Вобраз мілы, поўны чараў,
Маладой вясенькі мараў,
Гожа з прошласьці ўстае
І з чароўнай нейкай сілай
Мігатнецца казкай мілай,
Ў сэрцы радасьцю снуе...
Ой вы, сьветлыя ўспаміны
Аб дзяньках маіх дзяціных,
Перабытых часаў ніць!
Ой, вяліка ваша ўлада!
Вамі сэрца поўна, рада,
З вамі люба гаманіць.
Мо затым і жывяцё вы,
Каб разьвеяць сум жыцьцёвы,
Тугу-жальбу адагнаць?
Вобраз мілы і далёкі
Ў сэрцы кінуў сьлед глыбокі,
Ціхай жаласьці пячаць;
І цяпер скрозь змрок халодны
Ўстане гэты вобраз родны,
Шчасьцем душу ўскалыхне,
Потым смуткам адгукнецца,
Ціхім жалем пранясецца
І ў глыбінях патане.
1915
|
|
