Дзень добры вам, лясы і далі, Прасторы вольныя зямлі! Я зноў між вас, пагоркі-хвалі, Палоскі цьмянае ральлі! Вітаю вас, як блізкіх, родных, Старыя хвоі на палёх, І вас, красёнцы сьцежак згодных, Сьляды нялічаных дарог! І гэты жоўценькі пясочак, Дзе хвойкі зелена растуць, Бярозы тыя, што ў шнурочак За рубяжы зямлі бягуць! Над рэчкай гэты луг мурожны, Дубоў разьвіслых цэлы рад І буслаў дом, стары, заможны, Як той пасэсарскі пасад! То тут, то там лясок сінее, Ў лагчынах рэчачкі блішчаць... Куды ні глянь – спакоем вее, На ўсім адна ляжыць пячаць: Развагі мудрай, задуменьня І нейкай смутнае красы, І чуеш ў гэтым летуценьні Адвечнай песьні галасы. А хмарка ў небе, ў ясным полі, Плыве шчасьліва, як дзіця, І забываеш мімаволі Ўвесь клопат буднага жыцьця. Куды ні гляне маё вока, – Ўсё поўна згоды, дабраты... Ты маеш выгляды прарока, Наш край пакуты, край сьвяты!
1921
|
|