На кнігах старадаўніх на гарышчы Зьмярцьвелы пыл парушыў ты, як сьцены Турмы, і вецер вольны вольна сьвішча, І ты, як слупам пыл устаў, з каленяў Устаў і ўбачыў раптам прад сабою Людзей, што не дайшлі да Беларусі. Ты шмат хацеў сказаць прад грамадою, Але сказаў адно: «За вас малюся...» І зьніклі людзі, як сьвятло зьнікае, Ды ў кнігах, быццам бы вугольле, словы Сьвятлом успыхнулі. Сьвятло сьцякае На нашы цёмныя, як ноч, галовы Зь нябёс, нібыта з кнігі нашых лёсаў, Якіх нікому не зьмяніць ніколі. Мы вечна ўсе залежым ад нябёсаў, Нібы ад ветру пыл у чыстым полі... Але ты з кнігі пыл абтрос, і кніга Зноў ажыла, і ажыло былое, Нібы з трубы прарвалася Няміга І Слова вынесла зь зямлі сьвятое...
|
|