...І некалі сонца, як сьвечка, патухне
І цемра затопіць зямлю і Сусьвет.
Ды сьцены, што мы збудавалі, ня рухнуць,
Ня згубяцца сьцежкі ў высокай траве,
Бо сонца патухне, як сьвечка, якая
Нам створана Богам, як вечнасьць, была
З малітваў анёльскіх, таму і сьвятая,
Таму і хапала для ўсіх нас сьвятла
Ад сьвечкі, як сонца, якое патухне
Мо' нават і сёньня, а мо' і праз год.
Ды чорнае неба раптоўна ня рухне,
Ня трэсьне над намі, як трэскае лёд,
Калі на яго ты ступаеш нагою.
Пад лёдам вада, як стагодзьдзі, цячэ.
І мёртвае сонца над мёртвай зямлёю
Сьлязой скамянелай на боскай шчацэ...
Ды дзень пачынаецца, сонца ўзыходзіць,
Як кропля крыві праступае зь зямлі,
І вецер расу, што як з воску, халодзіць,
І ў небе лятуць, нібы дым, жураўлі.
22.IX.2004.
|
|
