|
Баляда Міндоўга
|
|
1195(?) – 1263
|
...Як ланцугі, зьвіняць касьцельныя званы,
І вестка, што ня будзе болей тут вайны,
Нібыта ў вочы пыл, ляціць, ляціць крылата.
Гуляй хто можа! – у Новагародку сьвята –
Каронай каралеўскай князь каранаваны,
І ўжо Эўропай родны край і мы прызнаны,
Ды крыжакам усё ахвота біцца з намі,
І будзем мы за волю біцца з крыжакамі,
І на магілах нашых вырасьце палын,
Як воі вырастаюць, каб зноў стаць травою.
Ты – князь Міндоўг, і ты, як родны край, адзін,
І сёньня ты з каронай цяжка-залатою,
Але часова ўсё, як дзень, як ноч, зіма,
Як вера, ад якой ты заўтра адрачэсься,
Бо ёсьць твой шлях, а іншага ў цябе – няма,
І на шляху ёсьць здрада, над якой сьмяесься
Цяпер, хоць заўтра – сьмерць.
Ты не баісься сьмерці.
І пройдзе час...
Як зь белага нам белае ня сьцерці –
Ня зьнішчыць нас!
12.VIII.2005.
|
|
